Daha Fazlası...

Şampiyonlar Ligi'ne deplasmanda İnter galibiyetiyle başlayarak tüm dikkatleri üzerine çeken Trabzonspor, bu akşam da Fransa'nın son şampiyonu Lille'i ağırladı.

Trabzonspor, sanki İnter galibiyetin etkisinden kurtulamamış gibiydi. Büyük bir takımı yenmek, hele ki İnter gibi bir takımı deplasmanda yenmek orta sıra olarak nitelendirdiğimiz takımlara bazen böyle gereksiz bir rehavet veriyor. Kendi oyunumuzu oynarsak yeneriz ya da puan alırız şeklinde yapılan genel konuşmalar takımı yanıltıyor. Çünkü bu tip kanıksamalarda, oyuncular o anlık psikolojiyle sarf ettikleri ekstra gücü, yaşadıkları ekstra motivasyonu ve ekstra psikolojiyi, beyine oksijen gitmeye başladıkça normal karşılamaya ve unutmaya başlıyorlar. Yani kendi kendilerine yarattıkları bu 'ekstra' ortamı, dolayısıyla galibiyeti otomatik olarak sıradanlaştırıyorlar. Trabzonspor da bunun acısını çekti diyebiliriz.

Oyunda yaratıcılık namına hiçbir şey yoktu. Oyuna artılar katmak yerine herkesin -ne şiş yansın ne kebap- anlayışı, kimsenin sorumluluk almayışı, yıllar sonra Trabzon'un ayağına gelen fırsatı tepmesine sebep olabilirdi. Tek olumlu hareketin, şans pozisyonunda kazanılan penaltının gole çevrilmesi olması da tüm bunları kanıtlar nitelikteydi.

Sadece sisteme bağlı kalmaya çalışmak futbolun olmazsa olmazı, fakat sizi her zaman kurtarmayacak bir çözüm yoludur. Bu yüzden söylenebilecek 'oyun disiplininden kopmadık' lafları da bazen beraberliği kurtarmanıza yetmeyebilir. İşte o anda zaten bu düzeyde standart olan mücadelenizden daha fazla bir şeyler yapmanız gerekir. Trabzonun oyun anlamında en önemli eksiği buydu.

Yoksa kanatlar akınları çalışılır, forvete gol vuruşu yaptırılır, orta saha koşturulur...